Sema Bicik

Sol elim gözümdür! Gözümdedir tualim!

Görme, bedenimizden ayrı ve uzakta, ruhumuzun içinde, cisimlere uzanan bir çeşit dokunmadır. Gözlerimle dokunabildiğim, sizin de katılabileceğiniz “organize varlık” ların ötesindeki sonsuzluğa giden yolculuktayım. Bu olağanüstü yolculukta düzensiz çalkanışların arasında, bileceliğine hayran oldugum yaratığın düşünü ararım. Gözlerim dokunurken “sol elim” nelerin olup bittiğini anlatır.

Ellerim tuallerimde… Elim hassas bir ayna olur. Ellerimde tual ile görme organı arasında büyük bir hassaslık anı oluşur. O an için gözlerimi tual olarak hissederim. Ve havada cisme çarpar oradan gözlerime (tuale) akseder. Bu arada göz cismin yapılışına, şekline, rengine göre sayısız izlenimler alır. Hatta o ana kadar bilemediğim vasıflar kazanır.

İşte bu duyumların çeşitliliğindendir ki, o cismin hayali gözünüze akseder. Gözler yetip artarken, görmeye dokunmayı eklemek, zaten kuvvetli olan iki atın çektiği arabayı baska yana çeken bir atı koşturmak olur “sol elimin” yaptığı.

Kuşları okyanusların derinliğinde, balıkları gökyüzünün sonsuzluğunda düşlerim. Müziğin rengini, rengin müziğini duyarım. Doğumun, yaşamın, ölümün rengi aynı anda buluşur düşlerimde. Düşlerim bazen fırtınalar estirir bazan da derinliklere koşturur.

Ve bu düş gezisinde tualimin üzerinde çıkarım müzik eşliğinde firçamın ucunda “RENKLERLE.”